Bu gök hepimizin
Hayatta her şey tozpembe olamaz.Hayata her renk lazım diye düşünmüşümdür hep. Her anımız
farklı bir renktir aslında her günümüz rengarenk…Mesela bazen de siyahtır hayat.Güneş yoktur
gökyüzümüzde.Yine de siyahımız simsiyah değildir.siyahın kalbinden renkler fışkırır birden.Güneş
açar,yağmur yağar yıkar kalbimizi.Sonra gökkuşağı çıkar tüm güzelliğiyle.
Ama bazıları bizim kadar şanslı değildir.Onların dünyasında tek bir renk vardır o da siyah.Hayatı her
daim siyah görürler.Kalpleri kararmıştır.Nefretle,şiddetle dolup taşmıştır.Sevgisiz,yalnızdırlar içten
içe. kendi gibi olmayanlardan nefret ederler.İsterler ki her şey aynı olsun.Her şey simsiyah.İnsanları
ayırırlar,ırkına göre,teninin rengine göre,cinsiyetine göre,tercihlerine göre,inancına ya da
inançsızlığına göre.Sadece yargılarlar.Sınıflandırırlar,cinsiyetlere bölerler.Düşman olurlar.
Bu siyah insanlar aşağılıyor,nefret ediyor,saldırıyor,hatta öldürüyor farklı renkleri aslında kendilerini
aşağıladıklarını,kendilerinden nefret ettiklerini,kendilerini öldürdüklerini bilmeden.Hayat onlardan
renklerini çalmış.Karanlığa hapsetmiş.Hiç bir zaman tadamayacaklar rengarenk olmanın verdiği güzel
hissi.
Ne demiştik? Hayata her renk lazım.Hepimiz farklı renkleriz bu göğün altında ama ne kadar
güzeliz bir arada.Hepimiz farklı olmalıydık insanlığın doğuşundan beri.Normal olan bu ama bunu
görmüyorlar.Duymuyorlar.Bırakalım duymasınlar.Biz sevdiğimizi yapalım,Turgut Uyar’ın dediği gibi
“Göğe bakalım.”
Bu gök hepimizin.
Gökkuşağı biziz. Biz hayatı her şeyiyle,her rengiyle sevelim.Tozpembe değilken de sevelim.
Biz sevelim.Biz çok sevelim.
